டொமினிக்

                                                                                                                         சிறுகதை

இரண்டாம் போகம் நெல் விளைந்து முற்றி நிலம் பொன்னிறமாக உருமாறியிருந்தது. பார்க்கிற எவரையும் வசீகரிக்கும் அழகு அது. தன் அழகில் தானே பெருமிதம் கொள்ளும் தருணம் ஒரு வயலுக்கு அறுவடைக்கும் கொஞ்சம் முந்தைய நாட்களில்தான் வாய்க்கிறது.

வழக்கத்தைவிட இன்று அதிகாலை விஜயத்தில் எனக்கு நிதானம் கூடியிருந்தது. வரப்பெல்லாம் பனியில் நனைந்த வித விதமான வண்ணங்களில் புடவைகள். தூரத்திலிருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு வண்ணக்கோடுகள் அவை.

கூர்ந்து கவனிக்கிறேன். எல்லா புடவைகளின் நுனியும் நெல்வயலின் ஒரு மையத்தில் குவிந்திருக்கிறது. இக்கனவின் விரிவு நம்பமுடியாததாகவும், ஆச்சர்யங்களை கூட்டிக் கொண்டேயும் போகிறது.

புடவைக்குவியலின் மையத்தில் ஒரு அழகான இளம்பெண் இருக்க வேண்டுமென யாசிக்கிறேன். அத்தனை வண்ணத்தையும் குடித்தெழும் அவள் இதற்கும் அப்பாற்பட்டவளாக, இதுவரை நான் காணாத ஒரு நில தேவதையாக எழவேண்டுமென மனம் முந்துகிறது.

வரப்புகளின் மீதிருந்து அசையும் புடவைகளின் லயத்திற்கேற்ப அம்மையம் கூட்டியும், குறைத்தும் விளையாடுகிறது. அதில் ஒரு தேர்ந்த நாட்டியக்காரியின் நளினமிருக்கிறது. கூடவே ஒரு இதமான ட்ரம் சத்தம் ஏற்கனவே இசைத்து வைத்த மாதிரி ஒலிக்கிறது. எப்போதாவது எங்காவது இப்படி சில அதிசய காட்சிகள் விரியும். இன்று அது என் வயலில்.

என் கவனத்தை சிதைத்து சீழ்க்கை ஒலி அதே மையத்திலிருந்து மேலெழுகிறது. புடவைகளின் நுனிகளோடு வரப்பின் கீழ்படுத்திருந்த குழந்தைகள் குபீரென எழுந்து கும்மாளமிடுகின்றன.

இப்போதும் குழந்தைகளின் கைகளில் புடவைகளின் நுனி. பனியில் நனைந்து நிற்கும் அக்குழந்தைகளை இன்னும் நெருங்குகிறேன். எல்லோரும் பக்கத்து இருளக்குடியின் தேவதைகள்.

இன்று அதிகாலை ஒலித்த ட்ரம் சத்தம்தான் அவர்களை இங்கு அழைத்திருக்கக் கூடும்.

மையத்திலிருந்து இப்போது ஒரு பாடல் ஒலிக்கிறது. மொழி புரியாத சங்கீதம் அது.  அப்பாடலை உள்வாங்கி குழந்தைகள் எதிரொலிக்கின்றன. அவை முற்றிய கதிர்களில் பட்டுத்தெறிக்கிறது.

வயல் நடுவிலிருந்து எழப்போகும் தேவதையின் எழும்புதலுக்கு எதிர்பார்த்திருந்த ஒரு தருணத்தில் மேல்சட்டை அணியாத வெற்றுடம்போடு ஒரு வெள்ளைக்காரன் எழுகிறான். கால்சட்டை அணிந்திருக்கும் அவன் முதுகு லேசாக வளைந்திருப்பதைப் பார்த்தேன்.

குழந்தைகளின் கையிலிருக்கும் புடவை நுனிகளின் மொத்தத்தையும் அவன் தன் இரு கைகளில் தாங்கிப் பிடித்து நிற்கிறான். அவன் வலது தோளில் பெரிய ட்ரம் ஒன்று தொங்குகிறது.

அவனைப் பார்த்ததும் குழந்தைகளின் உற்சாகக் கூச்சல் இன்னும் அதிகரிக்கிறது. அதையே தனக்கான பின்னணி இசையாக்கி அவன் நடனத்தோடு கலக்கிறான். இப்போது புடவை நுனிகள் அவன் கால்களுக்கடியில் புதைந்து கொண்டன.

குழந்தைகளின் ஆரவாரமும் ட்ரம்மின் சத்தமும் தூரத்தில் துலங்கும் ஊர்வரை எட்டுகிறது.

தன் வெற்றிலையிடிப்பை நிறுத்தி பெரியத்தாய் ஆயா குழந்தைகளின் ஆரவார குரலறுந்துகிறாள். அவள் பொக்கை வாய் சிரிப்பு காலத்தைத் தாண்டி நீள்கிறது.

அந்த வெள்ளைக்காரன் நான் நிற்கும் திசை நோக்கி வருகிறான்.குழந்தைகளின் கூச்சல் இன்னும் அதிகரிக்கிறது. அவன் நடனமாடிக் கொண்டே வருகிறான். என் கண் முன் ஒரு கவித்துவ காட்சி பரந்து விரிந்து அந்த காலையை இன்னும் அழகாக்குகிறது.

ஒரு மாமரத்திற்கு பின் நான் மறைந்து நின்று கொள்கிறேன். அவர்களின் உலகத்திலிருந்து மறைதல் நன்று.

என்னைக் கண்டுவிட்ட சந்தோஷத்தோடு அவன் என்னை இன்னும் சமீபிக்கிறான். நான் என்  உடம்பை இன்னும் சுருக்கிக் கொள்கிறேன். அது திமிறுகிறது.

அவன் மரத்திற்கு அப்புறம் நின்று தன் வலது கையை மட்டும் நீட்டி,

“ஐ எம் டொமொனிக், ஆனந் ஸ்கரியாஸ் ஃபிரண்ட்”  என ஆங்கிலத்தை ரகசியம் போல உச்சரிக்கிறான்.

பதிலுக்கு என் கையை நீட்டாமல் அவன் பக்கமாய் நகர்ந்து அவனை ஒரு பெண்ணைப் போல தழுவிக்கொள்கிறேன்.

எங்கள் இருவரின் உடல் சூட்டையும் இருவராலும் உணர முடிகிறது.

இப்படித்தான் எனக்கும் டொமினிக்குக்குமான அந்த முதல் சந்திப்பு நிகழ்ந்தது.

இதோ டொமினிக்குடனான என் இரண்டாம் சந்திப்புக்குக் கார்த்தியோடு போகிறேன்.  எங்கள் இருவர் முகங்களிலும் பதட்டம் படர்ந்திருக்கிறது. எங்கள் புல்லட் சத்தம் மட்டும்   அச்சாலையை நிறைக்கிறது.

பெரிய இரும்பு கேட் போட்ட அவ்வீட்டின் முன் புல்லட் அணைக்கப்படாமல் சத்தம்   கூட்டப்படுகிறது. ஹாரன் ஒலியும் கூடவே அலறுகிறது. காத்திருப்பின்றி அந்த கேட்   திறக்கப்படுகிறது. யாரையும் பொருட்படுத்தாமல் நானும் கார்த்தியும் உள் நுழைகிறோம்.   நான் மட்டும் திரும்பிப் பார்க்கிறேன். பத்து பேருக்கும் மேல் அங்கங்கே மிஷ்கின் பட   மனிதர்கள் மாதிரி வியாபித்திருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு இடப்பட்ட கோடுகளுக்குள்   அவர்கள் நின்று அல்லது உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள். வெய்யிலேறிய மத்தியானம்.

ஒரு சிகப்பு கலர் பிளாஸ்டிக் சேரில் அதன் விட்டத்திலிருந்து வெளி பிதுங்கி ஒரு ஆள் உட்கார்ந்திருக்கிறான். எங்கள் வருகை அவனிடம் ஒரு சிறு அசைவையும் உருவாக்கவில்லையென அவன் உடல்மொழி சொன்னது.

‘‘இங்க யாரு சக்திவேலு?’’

ஒரு கறுத்த ஆள் தலை உயர்த்தி என்னைப் பார்த்தான்.

‘‘உனக்கு என்னடா பிரச்சனை?’’ என கார்த்தியின் குரல் என்னை முந்துகிறது.

‘‘பொறு, பொறு கார்த்தி’’

‘‘என்ன பிரச்சன?’’ அதே வார்த்தையை நான் கொஞ்சம் சாந்தமாக உபயோகித்தேன்.

‘‘ஒரு பிரச்சனையுமில்லையே’’ அவன் மதிற்சுவற்றின் வடக்கு நோக்கிப் பார்த்தவாறு யாருக்கோ சொல்வதுபோல சொன்னான். அவன் உடல்வழியே காட்டிய அலட்சியம் யாரையும் வெறியேற்றும்.

கார்த்தி தன் ஆத்திரத்தை என் கைப்புதைப்பில் கரைத்துக் கொண்டிருந்தான்.

நான் டொமினிக்கைத் தேடினேன்.

மதிற்சுவற்றின் ஒரு மூலையில் சட்டையில்லாமல் ஒரு பெர்முடாஸ் மட்டும்   போட்டு திரும்பி நின்று கொண்டிருந்தவன், என் குரல் கேட்டு எழுந்து திரும்பினான். அந்த வெள்ளை உடம்பெங்கும் விழுந்த அடிகளின் இரத்த விளாறுகள் படிந்திருந்தன. கன்னம் கன்றியிருந்தது. சற்றுமுன் உதட்டின் வழி வழிந்த சிறு ரத்தம் உறைந்து கருங்கோடாய்  நிலைபெற்றிருந்தது. திறந்திருந்த அவ்வீட்டின் ஹாலில் அவன் எங்கெங்கோ சேகரித்து வைத்திருந்த வண்ணப் புடவைகள் தாறுமாறாய் தரையில்    கலைந்திருந்தன.

அந்த ட்ரம் படிக்கும் தரைக்குமிடையே புரண்டிருந்தது. ஒரு பக்கத் தோல் முற்றிலும் கிழிந்திருந்தது.

டொமினிக் என்னை ஏறெடுத்தான்.

பாம்பின் தலை கடைசியாக நசுக்கப்படுவதை நீங்கள் அருகிலிருந்து பார்த்திருக்கிறீர்களா? அது சாகும் முன் ஒருமுறை தலையை உயர்த்தி யாசிக்கும். டொமினிக் தன் தலையை உயர்த்தி என்னை நோக்கி யாசித்தான்.

நானும் கார்த்தியும் சூழலைக் குடித்துக் கொண்டிருந்தோம்.

நான் அந்த சிகப்பு நிறச் சேரில் உட்கார்ந்திருந்த ஆளை நோக்கிப் போனேன். கூடவே என் ஒரு கை டொமினிக்கைப் பற்றியிழுத்துக் கொண்டிருந்தது.

‘‘என்ன இது?’’

‘‘என்னைக் கேட்டா?’’

‘‘யார் இவரை இப்படி அடிச்சது?’’

அவன் சக்திவேலை நோக்கிப் பார்வையைத் திருப்பினான்.

நானே எதிர்பாராத அக்கணத்தில் கார்த்தி அவனை நோக்கி ஓடி, எட்டி அவன் முகத்தில் உதைத்தான். பின்னாலிருந்த ஒரு அடுக்கு செம்பருத்திச் செடியில் அவன் மல்லாக்க   விழுந்தான். அக்கறுத்த பெண் ஓடிவந்து அவனைத் தூக்கினாள். அச்சிறு பெண் திடீரென   வீறிட்டழுதது. என் கைப்பற்றியிருந்த டொமினிக்கின் உடல் பயத்தால் உதற ஆரம்பித்தது.  கூடுமானவரை என் கை அழுத்தத்தில் அவர் பயத்தை உறிஞ்சிவிட முயன்றேன்.

அவனைத் தூக்கி உட்கார வைத்தவள், உதைத்தவனை ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லையென்பதை கவனித்தேன். அவள் மௌனத்தை என்னால் அளவிட முடியவில்லை.

விளைந்த நெல்வயலின் நடுவே தன் பாடலோடு ஒரு ஆண் தேவதையென காற்றில் மிதந்து வந்த டொமினிக் என் முன் பிம்பமாகத் தோன்றி மறைந்தான்.

இங்கிருப்பவன்தான் நிஜம். கலைந்த புடவைகள், கிழந்த ட்ரம், பாதி வெந்த   சோற்றோடு கவிழ்ந்து கிடக்கும் அந்தப் பாத்திரம், இன்று பூத்த மலர்களோடு உடைந்து சரிந்த செம்பருத்திச் செடி, எதற்கும் அசைந்துக் கொடுக்காத அந்த சிகப்பு நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருக்கும் வீட்டு உரிமையாளன்.

உன் பாடலுக்கும், வாழ்வுக்குமான தூரம் தெரிகிறதா என் டொமினிக்?

அவனை உற்றுப் பார்த்தேன்.

இப்போதுகூட சற்றுமுன் கரும் ரத்தம் கசிந்த தன் வலி மிகுந்த உடலைப் பஞ்சாக்கி  அப்படியே அவனால்வானில் பறந்துவிட முடியும் எனத் தோன்றியது எங்கோ ஒரு வயலிலிறங்கி அதனுள்ளிருந்து  ஆடிப்பாட முடியும். சட்டையில்லாத அக்கரிய குழந்தைகளோடு ரயில்வண்டிவிளையாட்டில் வெகுதூரம் பயணித்து வளைந்து வளைந்து ஓடும் அக்காட்டாற்றில்  குதித்துவிடவும் முடியும்.

ஆனால்அது எதுவும்  முடியாமல் பெருமழையில் நனைந்த ஒரு கோழிக்குஞ்சின் உதறலோடு என் பின்னால் நிற்கிறான் டொமினிக்.

அப்பா கல்கத்தாக்காரன், அம்மா அயர்லாந்துக்காரி என்பது டொமினிக்கிற்குப் புரிய   ஆரம்பித்தபோது அவர்கள் இருவருமே அவனுடனில்லை. மரணம், தொலைதல், விடுபடல், விட்டொழித்தல் இதில் எதுவென அவன் அறிந்து கொள்ள யத்தனிக்கவில்லை. பூர்வீகம் தேடியலையும் வாழ்வு இதுவரை அவனுக்கு வாய்க்கவில்லை. அன்றாடங்கள் அகலவே பெரும் போராட்டம் தேவைப்பட்டது.

கடந்தகால இழிவுகள், பெருமிதங்கள் ஒருபோதும் நிகழ்காலப் பசியைப் போக்கி   விடுபவையல்ல என்பதை டொமினிக்கின் பட்டினிகள் நிறைந்த நாட்கள் உணர்த்தியிருந்தது.

இத்தொடர் அலைக்கழிப்பில் அவன் திருவண்ணாமலையை அடைந்தபோது தன் வாழ்வின் முப்பத்து ஏழு வருடங்களை இழந்திருந்தான்.

ஆஸ்ரம அமைதி, எப்போதாவது அதைக் கீறியெழும் மயில்களின் சத்தம், மதியச்சாப்பாடு, பில்டர்காபி எதுவும் அவனுக்கு ஆரம்பம் முதலே ஏனோ பிடிக்காமல் போனது. அதன்   பின்பக்க வழியே நீளும் மலையேறும் பாதை, விரவிக்கிடக்கும் சரளைக்கற்கள், சிறு   குகைகள், எலுமிச்சம்பழ வாசனை கொண்ட மஞ்சம்புல்புதர்கள், சில்லிட்ட நீரூற்றுகள்,   அழுக்கேறி வாய்நாறும் சாமியார்கள் எல்லாவற்றிலிருந்தும் அவன் வெகுதூரம் விலகிப் போய்க் கொண்டிருந்தான்.

சமுத்திர ஏரிக்கரையின் மேல் ஊர்க்காவல் போல் நிற்கும் அக்கரிய பனை மரங்கள்.   கரைக்கும் கீழ் வியாபித்திருக்கும் புளியமர நிழல்கள்தான் அவனை அப்படியே இருத்திக்  கொண்டன.

ஏதோ ஒரு உந்துதல் பெற்று அவன் என் கையை விடுவித்து வீட்டிற்கு உள்ளே   போனான். எங்கள் எல்லோர் கண்களும் அவன் மீதேயிருந்தன. அடுத்த பத்தாவது நிமிடத்தில் ஐஸ் கட்டிகள் ஒட்டியிருந்த எலுமிச்சை பழச்சாறு நிரம்பிய பெரிய கண்ணாடி டம்ளர்களை ஒரு மர ட்ரேயில் அடுக்கிக் கொண்டு வெளிவந்தான். நேராக வந்து, விழுந்து எழுந்து   அதன்பின் தரையையே வெறித்துக் கொண்டிருந்த சக்திவேல் முன் நின்று,

‘‘ப்ளீஸ் டேக் இட்’’ என்றான். அவன் முகத்தை கவனித்தேன். கருணை ததும்பும் முகம்.

அவன் தலையுயர்த்திப், பார்த்துவிட்டு, பின் கவிழ்த்து கொண்டான். அந்த வீட்டு   ஓனரும், நானும் கார்த்தியும் ஜூஸ் டம்ளர்களைக் கையிலெடுத்தோம். மீதி டம்ளர்கள் ட்ரேயிலேயே இருந்தன.

புளியமர நிழல் மனதை நிரப்பி உடலைக் கிடத்தியது. பசியைக் கண்டு கொள்ளவில்லை..

அவன் பெரும்பாக்கம் சாலையில் இரும்பு கேட் போட்ட ஒரு பெரிய வீட்டை ஆனந்  ஸ்கரியாவின் பண உதவியோடு முன்பணம் தந்து வாடகைக்கு எடுத்தான்.

சீசனுக்கு வரும் வெள்ளைக்காரர்கள் அவனிடம் சுலபமாக வந்து சேர்ந்தார்கள்.   உணவோடு கூடிய தங்குமிடம். கூடவே மீந்த விஸ்கியும், சில சமயங்களில் சோர்ந்த   வெள்ளைக்காரிகளின் உடம்பும் கூடக் கிடைத்தன.

தனியாக அவனால் சமாளிக்க முடியாத போதுதான் ராணி தன் ஆறு வயது மகளோடு உடன் வந்து சேர்ந்தாள். அவனுக்கு ராணி மீது உடல் ஈர்ப்பு எப்போதுமேயிருந்ததில்லை.   தன்னைப் போலவே அனாதையென்றொரு கருணை சுரந்தபடியிருந்தது. அக்குழந்தையை   கனந்தம்பூண்டி ரமண மகரிஷி பள்ளியில் சேர்த்தான். அவளைக் கொண்டு போக, கூட்டிவர சைக்கிள் வாங்கினான். விருந்தினர்களை ராணியும் அவனும் சேர்ந்து கவனித்தார்கள்.

ராணியின்முன் கதையை அவன் ஒருபோதும் கேட்டதில்லை. ரணங்கள் அதுவாக   ஆறிவிடும்.

ஆனந் கொடுத்த முன்பணம் ஒரே சீசனில் அடைந்து அவன் முதலானது. பின்னிரவு  வரை தூக்கமின்றித் தவித்த அவன் இரவுகள் வலி நிறைந்தவை.

மொட்டை மாடியில் தகரம் அடித்து, தனக்கான அறையை அவனே வேய்ந்து   கொண்டான்.

இதுப்ளாட்பாரத் தங்கலையும், புளியமர நிழலையும் தாண்டிய அடுத்த நிலை.   ராணியும், அச்சிறு பெண்ணும் சமையலறையோடு கூடிய கீழ் வீட்டிலிருந்தார்கள்.   ஒருநாளும் அவர்களோடு உட்கார்ந்து பேச நேரமிருந்ததில்லை அவனுக்கு. அச்சிறு சசியை சைக்கிள் கேரியரில் உட்கார்த்தி வைத்து ஸ்கூலுக்குக் கூட்டிப் போகும்போது, எதிர்படும்   குளிர்க் காற்றில் அடக்கி வைத்த அத்தனையையும் கொட்டிக் கொண்டே போவான். சசி   அதைக் கேட்கிறாளா என ஒருநாளும் கவனித்ததில்லை. அப்பேச்சில் அவன் நினைவுகள்  எப்போதும் ததும்பியதில்லை. சிலசமயம் பாடல்கள், இவை எப்போதும்    விசித்திரமாயிருந்தது சசிக்கு.

வெளிக்கசிவுஎதுவுமின்றி அச்சிறுப்பெண் எப்போதும் மௌனத்தால் இறுகியிருந்தாள். அவள் பேச்சற்று இருந்தே எல்லோரையும் நிறைத்துக் கொண்ட மாதிரித் தெரிந்தது அவனுக்கு.

அந்த இறுகல் டொமினிக்குக்குப் பிடித்திருந்தது. அவன் குதூகலமாகிக் காற்றில் மிதக்கும்போதெல்லாம் சசிதான் அவனை எப்போதும் தரைக்கு இழுத்து வந்தவள்.

என்றுமில்லாமல்எதற்காக இன்று அதிகாலையிலேயே சக்திவேல் வந்தான்?   இவன்தான் என் புருஷனென ராணிதான் டொமினிக்குக்கு அவனை அறிமுகப்படுத்தினாள். அவனை நோக்கி நீட்டிய டொமினிக்கின் கையை உதறினான் சக்திவேல். அதில் ஒரு   முரட்டுத்தனமிருந்தது.

எதிர்பாராததொருதருணத்தில் டொமினிக் முகத்தில் காறித்துப்பி அந்தக் காலையை வன்மமாகத் துவக்கினான் சக்திவேல்.

தரையில்சாத்திவைக்கப்பட்டிருந்த ட்ரம் கிழிந்தது. சராமாரியாக அவ்வப்போது   அவனுக்குஅடி விழுந்தது. ராணி பதுங்கினாள். அவனைத் தடுக்க முயலவில்லை. சசியின் முகம் மேலும் இறுகி எந்நேரமும் வெடித்து விடுமோ என ஆனது.

என்ன யோசித்தும் எதற்காக இந்த துவம்சம் என டொமினிக்கால் புரிந்து கொள்ள   முடியவில்லை, ராணியின் இந்த மௌனத்தையும் சேர்த்து.

புதுசு புதுசாய் யார் யாரோ வந்து உட்கார்ந்தார்கள். டொமினிக்கின் உடல்   நடுக்கத்திலிருந்தது. ரத்தக் கசிவு தான் தாங்கமுடியாத வலியைத் தந்தது.

என்ன முயன்றும் இது எதனால் என அவனால் யூகிக்கவே முடியாமல் போனது.

ராணியையும், சசியையும் யாராலும் இதைவிட அக்கறையுடன் கவனித்துக்     கொண்டிருக்க முடியாது. அத்தனை அக்கறை, அத்தனை பிரியம்.

‘‘இன்னும் ஒருபடி மேலே போ டொமினிக்’’ இன்னும் ஏறு…

உயரம் சறுக்கியது, ஏறினான்.

டொமினிக். இன்னொருவன்மனைவி. குழந்தையின் மீது உனக்கான அக்கறை…   பிரியம்… ஏன்?

ஏணிக்கருகில் சக்திவேல் நின்றிருந்தான். சட்டெனச் சறுக்கி தரைக்கு வந்தான்.

ஒரு கணத்தில் டொமினிக்கிற்கு எல்லாம் புரிந்தது.

வாழ்வின் இரகசிய முடிச்சுகள் ஏதோ ஒரு எதிர்பாராத தருணத்தில்தான் அவிழ்கிறது. தூக்கிச் சுமந்ததை, நழுவவிட்டு துறந்தான்.

டொமினிக் லேசானான். முகம் தெளிந்தது. அவன் திடீரென அவ்வீட்டிற்குள்   பிரவேசித்தான். போன வேகத்தில் வெளியே வந்தான்.

மிகச் சிறிய ஒரு ட்ராவல் பேக் மட்டும் அவன் வலதுபக்கத் தோளில் தொங்கியது.

எதிர்புறம் நின்றிருந்த சக்திவேலை நெருங்கி, அவ்வீட்டைக் காண்பித்து,

‘‘நான் போறேன், நீ இருந்துக்கோ” என்று சைகையிலும் தப்புத் தப்பான தமிழிலும்   சொன்னான்.

சக்திவேல் முகத்தை வேறுபக்கம் திருப்பிக்கொண்டான். அது மிகச்   செயற்கையாயிருந்தது.

ராணி அவனை ஏறெடுத்துப்பார்த்து சட்டென கவிழ்ந்து கொண்டாள். நிமிஷத்தில் அவள் பார்வை அவன்மீது பட்டுத் திரும்பியது.

சசியை மட்டும் தரையளவு குனிந்து தன்னுள் அணைத்துக் கொண்டான்.

ஒரு தமிழ் சினிமாவின் உருவாக்கப்பட்ட காட்சி போல அவ்விடம் விரிந்து கொடுத்தது.

டொமினிக் சட்டென திறந்திருந்த கேட் வழியே வெளியேறினான்.

வெளியே நின்று இருபக்கச் சாலையையும் கவனித்தான். அவன் செல்ல வேண்டிய   திசை சற்றுமுன் தீர்மானிக்கப்பட்ட ஒன்று. அது தெற்கு. அவன் நடக்க ஆரம்பித்தான்.   எப்போதும் டொமினிக்கின் நடையில் ஒரு நளினமிருக்கும். இன்று அவன் நடை வேகமெடுத்து ஓட்டமாக மாறியிருந்தது.

வாடகை வீடுதான் எனினும் அது அவன் வீடு. ஒரு கரும்பிசாசு மாதிரி வாசலை   அடைத்து நின்ற அவன் புல்லட்.

ஆனந்திடமிருந்து பெற்ற பணத்திலிருந்து ஆரம்பித்த உயர்ந்த வாழ்வு சில நிமிடங்களில் அவன் என் பீல்ட் முதுகுக்குப்பின் போய்விட்டது.

அவனால் திரும்பிப் பார்க்க முடியாது.

திரும்பினால் சக்திவேல் தெரிவான். தரையில் உறைந்துபோய் ராணி   உட்கார்ந்திருப்பாள். சசியின் தவிப்பு மீண்டும் அவனை ஈர்க்கும்.

டொமினிக் பெரும்பாக்கம் சாலையில் இன்னும் வேகம் கூட்டி நடந்தான். நடையில்  ஒரு தீர்மானமிருந்தது.

அடுத்தநாள் காலை, ஆணாய்பிறந்தானில் கூலி வேலைக்குப் போன பெண்களின்   குரல்கள் வியந்து வியந்து பேசிக் கொண்டன.

வெள்ளக்காரன்டி, கால் சட்டை மட்டுந்தான் போட்டிருக்கான். வெளஞ்ச வெளச்சலுக்கு நடுவால இருந்து எழுந்தான் பாரு, வரப்பு முழுக்க கொத்து கொத்தா கொழந்தைங்க அம்மாஞ் சீக்கிரம் எப்படித்தான் நம்மூரு கொழந்தைங்க   முழுக்க அவங்கூட போச்சுங்களோ?”

“நம்ம அம்புட்டு பேரு பொடவையும் அதுங்க கையில கலர் கலரா என்னமா அசையுது!”

“வரப்பு மேல குபீர்னு

 எழுந்து வந்துச்சுங்கப் பாரு, எம்மாம் அழகு, கொள்ள அழகு. அதுங்க கூடவே போயிடலாமுன்னு இருந்துச்சி”

- நன்றி

01.06.2016

ஆனந்த விகடன் - ஓவியர் ஷ்யாம்