புத்தக கண்காட்சிக்கு புறத்திருந்து

கல்குதிரை என்ற சிறுபத்திரிகையின் ஒவ்வொரு இஷ்யுவும் முடிந்தவுடன், வளர்ந்த தாடியுடனும், அழுக்கான சட்டையோடும், கசங்கிய பழந்துணி மாதிரி கோணங்கி திருவண்ணாமலைக்கு வருவான். நாங்கள் இருவரும் கிளம்பி நிலத்துக்குப் போவோம். கிணற்றிலோ பம்புசெட்டிலோ ஊறிக்கிடந்து குளித்தெழுவோம். ஒவ்வொரு முறை இப்படி நிகழும் போதும் மெட்ராஸ் அலுப்பு இப்பதாண்டா போச்சு என்பான் கோணங்கி.

இந்த முறையும் சென்னை புத்தக கண்காட்சி முடிந்து வந்தவுடன் நான் கிணற்றில் குதித்து ஊறிக்கிடந்தேன். இன்னமும் மெட்ராஸ் அலுப்பு மிச்சமிருக்கிறது. என்னில் எந்தப் புத்தக கண்காட்சியும் பெரிதாய் ஒட்டவில்லை இந்த வருடம் அப்படியே. வியாபார தந்திரங்களும், சக பதிப்பாளர்கள் மீதான வன்மமும், புதுப்பதிப்பாளர்களுக்கு மூத்தவர்கள் கொடுக்கும் இலவச அட்வைஸ்களும், சில சமயம் பேருரைகளும் சகித்துக் கொள்ள முடியாதவைகள்.

நான் 13ம் தேதிதான் புத்தக கண்காட்சிக்கு புறப்பட்டேன். அதற்குள் தொலைபேசியில் மம்முட்டி அழைத்து, அவரை பாண்டிச்சேரி வந்து சந்தித்துவிட்டு போகமுடியுமா என கேட்டார். அவரின் மூன்றாம் பிறை (மொழிபெயர்ப்பு கே.வி.ஷைலஜா) ஒரு பிரதி மட்டும் என்னிடமிருந்தது. சில நண்பர்களோடு புறப்பட்டு பாண்டிச்சேரி சென்றேன்.

மாலை 5 மணிக்கு பாண்டிச் சேரியின் புறநகர் பகுதியிலுள்ள ராஜீவ்காந்தி கால்நடைக் கல்லூரியின் இரண்டாம் தளத்தில் மம்முட்டி படப்பிடிப் பில் இருந்தார். நீண்ட நாட்கள் கழித்து சந்தித்துக் கொள்கிறோம். நெகிழ்வோ, ஆரவாராமோயின்றி மிக சகஜமாக என்னை வரவேற்றார். புத்தகத்தை கையில் 'தந்தவுடன் எனக்குத் தமிழ்படிக்கத் தெரியாதே' இவன்தான் படிப்பான் என்று தன் உதவியாளர் ஜார்ஜ்யிடம் தந்தார். உடனேயே அதை மறுபடியும் வாங்கி, என்னைப் படிக்கச் சொன்னார். நான் அது படப்பிடிப்புத்தளம் என்பதை மறந்து உரக்க வாசித்தேன். படப்பிடிப்பு நின்று அங்கிருந்த 200 பேரும் அதைக் கேட்க ஆரம்பித்து விட்டார்கள். அப்படத்தின் கதாநாயகி எங்கேயோ பார்த்தமாதிரியேயிருந்த நதியா. எல்லோரும் அவர் வாழ்வனுபவத்தை குடித்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.

அது இதே மாதிரி ஒரு படப்பிடிப்பு நடந்த வீட்டிலிருந்து அந்த வீட்டுப் பையன் எனத் தெரியாமல் அவனை வெளியேற்றிய சம்பவம்.

நான் வாசிக்க, வாசிக்க அவர் முகமாற்றங்களை புகைப்படகலைஞன் புதுவை இளவேனில் படமாக்கிக் கொண்டிருந்தார்.

மெளனம் நீண்டது.

'கவனிச்சிங்களா பவா, இதிலுள்ள எல்லா சம்பவங்களிலும் நான் தான் முரடன், நான்தான் வில்லன். என்னிடம்தான் கர்வம் உண்டு, நான்தான் தலைக்கணம் பிடித்தவன் என்று அப்புத்தக சம்பவங்களை நினைவு கூர்ந்தார்.

படத்தின் இயக்குனர் தன் படப்பிடிப்பு நின்றதற்கான காரணம் தெரியாமல், அவரும் கதை கேட்க பார்வையாளர்களில் ஒருவராக நின்றிருந்தார்.

'இன்னொரு பகுதி படி பவா' அதுவும் எதுவென அவரே சொன்னார், ஆக்ஷன் பாபு. அதன் தலைப்பு.

தமிழ் நாட்டின் ஒரு உட்புறமான கிராமத்தில் படப்பிடிப்பு முடிந்து பின்னிர வில் மம்முட்டி காரில் திரும்பிக் கொண்டிருப்பார். வழியில் ஒரு மொபெட்டை தள்ளிக் கொண்டு போகும் ஒரு ஆஜானுபாகுவான மனிதனோடு அப்பெண் சண்டைப் போட்டுக் கொண்டிருப்பாள். பார்த்தும் பார்க்காதது மாதிரி கார் சில கிலோமீட்டர்கள் கடந்து போகும். ஆனால் மம்முட்டி என்ற சாதரண மனிதன் உள்ளிருந்து கிளர்ந்தெழுவான். கார் மீண்டும் திரும்பும். ஒரு மூடப்பட்டிருந்த குடிசையின் முன் அந்த ஆள் நின்று கதவை எட்டி உதைப்பான். ஒரு வயதான ஆள் கையெடுத்து கும்பிட்டவாறு வெளியே வருவான். அடுத்த பத்தாவது நிமிடம் அப்பெண் இருட்டைக் கிழித்துக் கொண்டு மொபெட்டில் பறப்பாள். அந்த ஆஜானுபாகுவான ஆள் அங்கிருந்த தன் புல்லட்டை எடுப்பான்.

மம்முட்டி காரைவிட்டு இறங்கி, அந்த வயதான ஆளிடம் என்ன நடந்தது என விசாரிப்பார்.

சார் பக்கத்து மில்லுல அந்தப் பொண்ணு வேலை பாக்குது, அது வண்டி பஞ்சராயிருச்சி, எங்கிட்ட வந்து பஞ்சர் ஒட்ட கேட்டப்போ, பையன் போயிட்ட தால முடியாதுன்னு திருப்பி அனுப்பிட்டேன் அப்போதான்

அந்த ஆளு வண்டியை இங்கேயே நிறுத்திட்டு என் வண்டில வான்னு கூப்பிடத் துக்கு வரமுடியாதுன்னு முரண்டு பிடிச்சதைதான் நீங்க பார்த்தது. அப்புறம், அந்த ஆளே வந்து என் வீட்டுக் கதவை எட்டி உதைச்சு ஒடைச்சி நானே பஞ்சர் போட்டுக் கொடுத்தேன்.

அந்த ஆள் வந்த உடனே நீ எப்படி பஞ்சர் ஒட்ட ஒத்துகிட்ட.

சரியா போச்சு சார். உங்களுக்குத் தெரியாதா? நான் அதுக்கப்புறம் இந்த ஊர்ல தொழில் செய்ய வேணாமா? அந்த ஆள்தான் 'ஆக் ஷன் பாபு'.

அந்த ஆக் ஷன் பாபு என்ற ரவுடிக் கேரட்டரில் தான் இவர் நடிக்கிறார். இரவில் தனியேப் போகும் பெண்ணிடம் அவன் நடந்து கொண்ட கன்னியம் எங்கே? காரைவிட்டு இறங்கினால் ஏதாவது விபரீதமாகிவிடுமோ என பயந்து காருக்குள்ளேயே உட்கார்ந்திருந்த நானெங்கே? அவன்தானே ஹீரோ என அக்கட்டுரை முடியும்.

படப்பிடிப்புக் குழுவினர் மீண்டும் மௌனத்திலிருந்தார்கள். சிறு அசைவும் கவனத்துக்குள்ளானத் தருணமது. நான் அவருடனான கைக்குலுக்கலில் விடைபெற்று சென்னைப் புத்தகக் கண்காட்சிக்குப் புறப்பட்டேன்.

one summer hey

உலக வரைபடத்தில் போர்ச்சுக்கல் என்ற நாடு எங்கே இருக்கிறதென இன்னமும் என்னால் அடையாளப்படுத்த முடியாது. ஆனால் என் நண்பன் பினுபாஸ்கர் இப்போது தினமும் அங்கிருந்துதான் என்னோடு பேசுகிறான்.

எங்கள் வீட்டில் உட்கார்ந்து சாப்பிடுகிற எவரையும் அதற்கு நேர் எதிரே மாட்டிவைக்கப்பட்டிருக்கும் கருப்பு வெள்ளையிலான ஒரு பெரிய புகைப்படம் வசீகரிக்கும். அது ஒரு கடும் கோடையில், எங்கள் நிலத்தில் பெயர்த்துப்போட்ட ராஜாக் கற்களுக்கிடையே என்னைக் குடும்பத்தோடு உட்கார வைத்து பினு எடுத்த கருப்பு வெள்ளைப் புகைப்படம். அப்படம் எடுப்பதற்காக, பினு எங்கள் வீட்டிற்கு வந்தபோதுதான் எங்கள் தோழமை மலர்ந்தது. பூனைக்குட்டிகளின் ரோமங்களிலான மென்மை அவனுக்கு வாய்த்திருந்தது. தேக்கி வைத்திருக்கும் புன்னகை எப்போதும் கசிய, யாரையும் கைகுலுக்கக் கோரும் முகம் அது.

south asian couples என்ற தலைப்பில் கலைத்துறையில் சேர்ந்தியங்கும் கணவனையும், மனைவியையும், அவர்கள் குடும்பத்தையும் தான் லண்டனில் நடத்த இருந்த ஒரு கண்காட்சிக்காக புகைப்படம் எடுக்கவே பினு திருவண்ணாமலைக்கு வந்திருந்தான்.

என்குடும்பத்தையும், காயத்ரி கேம்யூஸ் குடும்பத்தையும் அந்தப் புகைப்பட sessionக்கு தேர்வு செய்திருந்தான். ஒரு முற்றிய வயலில் ஆனந்த் - காயத்ரி குடும்பத்தை உட்காரவைத்து அவன் எடுத்திருந்த புகைப்படம் மிகப்பெரிய கலை ஆளுமைகளுக்கு மட்டுமே சாத்தியப்படக்கூடியது. அப்படங்கள் எடுத்து முடிக்கப்பட்ட அன்று இரவு காயத்ரியின் ஸ்டுடியோவில் நான் பினுவை முதல்முறையாகச் சந்தித்தேன். ஒரு ''மூலையில் தரையில் அமர்ந்து அவன் தனியே மது அருந்திக் கொண்டிருந்தான். சுற்றிலும் நான்கைந்து பூனைகள் சூழ்ந்திருந்தன. நல்லப் புகைப்படக்காரன் தவறவிடக்கூடாத தருணமான அது, ஒரு திரைப்படத்தின் காட்சிபோல இருந்தது.

ஒரு சின்ன கைகுலுக்கலுக்குப் பின், 'நாளை உங்க family ஐ படம் எடுக்கலாம் பவா' எனக்கொஞ்சம் தமிழ், கொஞ்சம் மலையாளம், கொஞ்சம் இங்கிலீஷ் கலந்து வாஞ்சையோடு சொன்னான். அவ்வார்த்தைகளுக்காவே காத்திருந்தவனைப் போலவே நான் உடன் சம்மதித்தேன்.

அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை மாலை நான்கு மணி இருக்கும். பினு பைக்கில் எங்கள் வீட்டிற்கு வந்தது, அவசர அவசரமாக எங்களைப் புறப்படச் சொல்லி நிலத்திற்கு அழைத்துப் போனதென்று எல்லாமும் இன்னும் நினைவில் இருக்கிறது. வெளிச்சம் போய்விடும் என்கிற பதைப்பு அவனை அசுரத்தனமாக இயங்க வைத்தது. எங்கிருந்தோ ஒரு கயிற்றுக் கட்டிலை அவனே தூக்கி வந்து போட்டான். சூழலை இன்னும் பழமையாக்க, குண்டு கற்களைக் கொண்டுவந்து, குவித்துக் கொண்டிருந்தான். நான் அதைத் தடுத்தேன். இதை நானோ இங்கிருக்கும் சிலரோ செய்ய முடியும் எனச் சொன்னதை அவன் மறுத்தான். 'ஒரு போட்டோகிராபரின் வேலை காமிராவைக் கையாள்வது மட்டுமல்ல பவா. அதற்கானச் சூழலை உருவாக்குவதும்தான்' என்பதை மிக அழகான ஆங்கிலத்தில் சொன்னபோது நான் அமைதியானேன்.

மிகப்பெரிய புகைப்பட ஆளுமைகளோடு நான் பழகியிருக்கிறேன். வேறு எவரிடமும் நான் காணாத இத்தன்மை என்னை ஆச்சரியப்படுத்தியது.

அவன் எதிர்பார்த்த ஒரே ஒரு புகைப்படம் கிடைக்கும்வரை தொடர்ந்து தன் கேமிராவில் இயங்கிக் கொண்டேயிருந்தான். தூரநின்று பார்ப்பவர்களுக்கு இது ஒரு மாய விளையாட்டுபோலத் தோன்றியிருக்கும். அந்த இயக்கம் முழு ஈடுபாட்டோடு ஒரு துறையில் மூழ்கும் கலைஞர்களுக்கே சாத்தியம். ஒரு தொழில்முறைக் கலைஞனால் தன் இறுதிநாள்வரை இந்த இடத்தை எட்டவே முடியாது.

பலமணிநேரங்கள் காத்திருந்து, காயத்ரி கேம்யூஸ் தன்மகன் அருணாச்சலாவை விரிந்த மரச் செறிவுகளினூடே அழைத்து வரும் கணத்தை அவன் பதிவு செய்ததற்காக மட்டுமே அவன் கைகளில் நான்கைந்து முத்தங்கள் தந்தேன்.

பினு பிறந்தது குருவாயூரில் என்றாலும் நான்காம் வகுப்புவரை படித்தது வேலூரில்தான். அப்பா சி.எம்.சி.யில் மருத்துவர். தன் மகனையும் தன்னைப்போலவே மருத்துவராக்க வேண்டும் என்ற அப்பாவின் சராசரிக் கனவை நுழைவுத் தேர்வுக்குப் போகிறேன் எனச்சொல்லி சினிமாவுக்குப்போய் பினு தகர்த்தான். மகனின் கலை உணர்வைச் சிதைக்க விரும்பாத அவன் அப்பா சென்னைத் திரைப்படக்கல்லூரியில் சேர்த்துவிட செய்த முயற்சியும் தோல்வியுற்றது. அதில் விரக்தியுற்று இந்தியா முழுக்க கேமிராவும் கையுமாக அலைந்து கொண்டிருந்தவனை,

''உனக்கு ஆஸ்திரேலியாவின் மெல்பர்னில் ஆர்ட் போட்டோகிராபர் பிரிவில் சேர அனுமதிக் கடிதம் வந்துள்ளது. புறப்பட்டு வா'' என்று அப்பாவின் வார்த்தைகள் தந்த நம்பிக்கை திரும்ப அழைத்தது. தன் பெருங்கனவுகளைச் சுமந்து கொண்டு ஆஸ்திரேலியாவுக்குப் பயணமானான்.

அப்புகைப்படக் கல்லூரி பினுவைச் செதுக்கியது. கேமிரா தன் கையில் கிடைத்த மிகப்பெரிய ஆயுதம் என்பதை மெல்லப் புரிய வைத்தது.

தன் சகக் கல்லூரித்தோழி 'லெஸ்லே ஸ்லேட்டர்' உடனான காதல் அவனை இன்னும் பூக்க வைத்தது. இவ்வாழ்வு பூக்களையும், பனித்துளிகளைச் சேர்த்து வைத்து ஜாலம் காட்டும் இலைகளையும், ஆஸ்திரேலியா புல்வெளியெங்கும் குதித்துத் திரியும் கங்காருக்குட்டிகளையும் போன்றது மட்டுமே என நம்ப வைத்த காலமது. அதீதக் காதல் திருமணத்தில் முடிந்து, தன் செல்ல மகனுக்கு அவர்கள் one summer hey என்று பெயரிட்டார்கள்.

தன் சொந்த மாநிலத்திற்கு ஒரு கோடை விடுமுறைக்குத் திரும்பிய பினு மாறி வரும் கேரளாவைப் பார்த்து பதைத்துப்போனான். குறிப்பாக வயல்கள். பாலக்காட்டைச் சுற்றியிருந்த பச்சை வயல்களின் அழிவு அவனைச் சொல்லொண்ணா துயரத்தில் ஆழ்த்தியது. Distance என்று பெயரிட்டு இந்திய வயல்வெளிகளில் அவன் எடுத்த பல ஆயிரக்கணக்கான படங்கள் உலக அளவில் பிரசித்தி பெற்றவை. இந்தத் துயரத்தைப் பினுவால் தாங்க முடியவில்லை . தன் பிரத்தியேக மன உலகம் சிதைவதை உணர்ந்தான். குடும்ப உறவுகள் அவனை எல்லைக்குள் அடக்கி விடும் என வாழ்வைப் பார்த்து பயந்து தனியானான்.

துபாயில் ஓர் உலக அளவிலான விளம்பரக் கம்பெனியில் தலைமை வடிவமைப்பாளராக கிடைத்த பணியில் பொருளீட்டிக் குவித்தான். கலைஞனின் மனது இதிலெல்லாமா அடங்கும்? அப்பணியில் சலிப்புற்று தன் காரில் விமான நிலையம் வரை வந்து காரை அங்கேயே நிறுத்திவிட்டு கார் சாவியைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு இந்தியாவிற்கு விமானம் ஏறினான்.

தான் எடுக்கும் புகைப்படங்களைப் பினு இப்படிப்பகுத்துக் கொண்டான். அகங்காரம் (ego) குருடு(blind) குள்ளம்(drawf) இந்த மூன்று கருத்தாக்கங்களில் மட்டும்தான், தான் தொடர்ந்து பயணிக்க முடியும் என்று முடிவு செய்தான்.

''மனிதனின் உள் அகங்காரத்தை ஒரு புகைப்படத்தில் பதிவு செய்யமுடியுமா பினு''

''என் dislocation என்ற தலைப்பிலான எல்லாப் படங்களும் அதையே பிரதிபலிக்கின்றன பவா. இதே இடப் பெயர்வை காயத்ரி கேம்யூஸும், தன் பெயிண்டிங்கில் சொல்கிறார்களே. அதனாலேயே நானும் காயத்ரியும் நண்பர்கள். இருவரும் சேர்ந்து dislocation என்ற பெயரில் ஒரு புகைப்பட ஓவியக் கண்காட்சியை 2009ல் துபாயில் ஏற்பாடு செய்தோம். என்னுடைய ஒரு புகைப்படம் அதில் விற்பனையானது.''

''என்ன விலைக்கு பினு?''

''இரண்டரை லட்சம்.''

நான் அதிர்ச்சியானேன்.

''ஒரு புகைப்படத்திற்கான விலையா இது? அப்புறம் என்ன செய்யப்போகிறாய் பினு?''

''என் பூனைகளோடு விளையாடிக்கொண்டிருப்பேன்.''

இந்த டிசம்பர் மாதக்குளிர் இரவுகளில் புத்தகம் பதிப்பிக்க தொடர்ந்து கண் விழிக்கும் இந்த இரவுகளில் திடீரென பினுவின் ஞாபகம் மேலெழும்ப, ஒரு பின்னிரவில் பத்து புத்தகங்களுக்கான அட்டைப்படங்கள் வேண்டுமென கேட்டிருந்தேன்.

நினைவடைந்த சில மணிநேரங்களின் முடிவில் பத்து புத்தகங்களுக்கான அட்டைப்படங்களும் அடுத்த மின்னஞ்சலிலேயே என்னை அடைந்தன. அப்படங்களின் பிரமிப்பு இன்னும் தீரவில்லை. ''பினு இதற்கு நான் ஏதாவது செய்தாக வேண்டும் உனக்கு''

''பவா, போர்ச்சுக்கல்லில் கொசுத்தொல்லை அதிகம். என் மகனுக்கு ஒரு odomas வாங்கி அனுப்புவாயா?''

impossible friend

சந்திப்பு-3

எங்கள் மூன்றாவது சந்திப்பிற்கிடையே ஆறுமாதங்கள் கடந்திருந்தன. இதற்குள் காட்சிகள் மாறி, மனிதர்கள் மாறி, பருவநிலைகளும் மாறியிருந்தன. வெயிலடித்த மார்ச் மாதம் அது. அவரைச் சந்திப்பதற்காகச் சன்னதித் தெரு வீட்டு வாசலில் நிற்கிறேன். காசியை யோகி வெளியேற்றக் காரணமாக இருந்த அந்த இரும்புக் கேட்டைப் பிடித்துக் கொண்டு உள் முற்றத்தை ஊடுருவினேன். ஆண்களும் பெண்களுமாகப் பத்திருபது பேர் சுற்றிலும் அமர்ந்து பஜன் பாடிக் கொண்டிருக்க, யோகிக்கருகில் பாலகுமாரன் உட்கார்ந்திருந்தார். இருவர் கைகளிலும் புகைந்த சிகரெட் நெருப்பு தெரிந்தது.

நான் தீவிரமாக வேலை தேடிக் கொண்டிருந்த நாட்கள் அவை. முதன் முறையாய் யோகியின் வாழ்வுமீது பொறாமை வந்தது. வெயிலேறிய இந்த நாட்களில் தொடர்ந்து என் அலைச்சலும் ஏமாற்றமும். வீட்டில் அப்பாவின் திட்டும், இம்மனிதனின் சௌகர்யமான வாழ்வின் மீது எரிச்சல்பட வைத்தது. இப்படியே திரும்பிப்போய்விடலாமா என நினைத்த கணம் அவரே எழுந்து வந்து கேட்டைத் திறந்து என்னைத்தழுவி அழைத்துபோய் அவரருகில் அமரவைத்தார். ஒருபக்கம் பாலகுமாரனும் இன்னொரு பக்கம் நானுமாய் சுரத்குமாருக்கு அருகில் இருந்தோம். பாலகுமாரன் தமிழ்ப் பத்திரிகை உலகைத் தனதாக்கி வைத்திருந்த நாட்கள் அவை. பாதி திறந்திருந்த கதவின் வழியே உள்ளே பார்த்தேன். பண்டல், பண்டலாய் சார்மினார் சிகரெட்டுகள் அடிக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன. சரியாக நினைவில்லை. டாட்டா, அம்பானி இப்படி யார் விட்டுப் பெண்ணோ வாங்கி வந்து அடுக்கியது என்று வெளியே கசிந்த செய்தி ஞாபகத்திற்கு வந்தது.

அவர்கள் யாரிடமாவது சொல்லி இவர் நமக்கு ஒரு வேலை வாங்கித் தரமாட்டாராவென யோசித்தேன். என் மனநிலைக்குக் கொஞ்சமும் சம்மந்தமின்றி பஜன் சத்தம் அதிகரித்தது. சகிக்க முடியாததாக இருந்தது.

எழுந்து போய்விட வேண்டுமென உள்ளுக்குள் தீர்மானித்து எழுந்தேன்.

என் கையைப் பிடித்திழுத்து அமரவைத்து,

'ஏன் அவசரமா பவா?' என்றார் ஆங்கிலத்தில்

'இல்லை எனக்கு இங்கே இருக்கப் பிடிக்கவில்லை.' நானும் ஆங்கிலத்தில் சொன்ன பதிலில் பஜன் நின்றது.

சுரத்குமார் என்னயே உற்றுப் பார்த்தார். அக்கண்களைச் சந்திக்க இப்போதும் வலிமையற்று கீழே குனிந்து கொண்டேன். ஏதோ ஒரு அடங்காத மனக் கொந்தளிப்பு அன்றிருந்தது. அவர் என்முதுகில் தட்டிக் கொடுத்து

'சிகரெட் புகைப்பாயா?' என்றார்.

இல்லையெனத் தலையசைத்தேன் பாலகுமாரனைப் பார்த்து கொண்டே. அவர் அப்போதுதான் இன்னொரு புது சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்துக் கொண்டிருந்தார்.

இதெல்லாம் ஏதோ ஒரு நாடகத்தின் காட்சிபோல இருந்தது எனக்கு.

மௌனம் நீண்டு நேரம் நீடித்தது.

சட்டென என் கையைப் பிடித்து, ''தகழியின் செம்மீனைத் தமிழில் மொழிபெயர்த்தது யார்?'' எனக் கேட்டார்.

நான், 'சுந்தரராமசாமி' என்றேன்.

''அவரை உனக்குத் தெரியுமா?''

''பார்த்ததில்லை, தெரியும்.''
''தமிழில் வெளியான முக்கியமான பத்து நாவல்களின் பெயரைச் சொல்''

இப்போது எனக்குப் பட்டியல் நினைவிலில்லை. ஆனால் அதில் ஜே.ஜே.சில குறிப்புகளைச் சொன்னதும், பாலகுமாரனைச் சொல்லாததும் நினைவிலிருக்கிறது.

இங்கிருந்து போய்விட வேண்டும், போய்விட வேண்டும் என உள்மனது சொல்லிக்கொண்டே இருந்தது. நான் மீண்டும் எழுந்து புறப்பட்டபோது அவர் தடுக்கவில்லை. கையில் ஒரு ஆப்பிள் பழம் தந்து. 'My father bless you' என்று அதே அழகான ஆங்கிலத்தில் சொன்னார்.

ஆனால் அடுத்த நாள் காலையிலேயே அவரை மீண்டும் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது எனக்கு. தூர்தர்ஷனில் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்த என் நண்பன் ஆடையூர் ரவி வயது முதிர்ந்த ஒரு அதிகாரியோடும் அவருக்கு ஓட்டுனராயிருந்த ரவியின் அண்ணன் பன்னீர்செல்வத்தோடும் என் வீட்டிற்கு அன்று காலையிலேயே வந்தான். அந்த அதிகாரி காரிலேயே உட்கார்ந்திருந்தார். ரவியில் அண்ணன் பன்னீர்செல்வம்தான் இறங்கி வந்து பேசினார்.

பவா இவர் பெயர் சேஷய்யா. தூர்தர்ஷனில் தென்மண்டல தலைமைப்பொறியாளர். ஆந்திரா சொந்த மாநிலம். இவருக்கு எப்படியாவது விசிறி சாமியாரைப் பார்க்க வேண்டும் என பேசிக்கொண்டே போனார். நான் இரண்டே நிமிடங்களில் அவர்களோடு கிளம்ப வேண்டியிருந்தது. காரின் முன் சீட்டில் நான் அமர்ந்திருந்தபோதும் அந்த அதிகாரி என்னிடம் ஒரு வார்த்தையும் பேசவில்லை. எனக்கு அவரிடம் பேசத் தோன்றவில்லை.

சன்னதித் தெரு வீட்டிற்கு கொஞ்சம் முன்னாள் நிற்கும் மரத்தேரருகே காரை நிறுத்திவிட்டு அவரைப்பார்க்க நடந்தோம். அவரைச் சந்திக்க வைப்பது என் கடமையென்பது மாதிரி அந்த அதிகாரி என்னைப் பின் தொடர்ந்தார்.

யோகியின் வீடு பூட்டியிருந்தது.

பூட்டியிருந்த அவ்வீட்டை நோக்கி அந்த அதிகாரி வணங்கினார். நாங்கள் திரும்பி எத்தனித்த பொழுது, எங்களைப் பார்த்து எங்கிருந்தோ ஓடி வந்த சசி என்ற யோகியின் வளர்ப்பு மகன் என் கையைப்பிடித்து,

''அண்ணா, சாமி விருதுநகர் இந்து நாடார் மடத்துல பாலகுமாரன் சாரோட இருக்கார்ண்ணா. நீங்க அங்க போங்க'' என்றான்.

எங்கள் கார் திருவூடல் தெருவில் விருதுநகர் மடத்தின் முன் நின்றது. ஆட்கள் இருப்பதற்கான எந்த அறிகுறியுமற்று அமைதியாய் இருந்தது மடம். அந்த அமைதிக்கு அந்நியப்பட்டு வெளியே நான்கைந்து கார்கள் நின்றிருந்தன.

நாங்கள் மெல்ல மாடியேறினோம். அப்போதுதான் அந்த அதிகாரியின் முகத்தைத் தெளிவாகப் பார்த்தேன். மிகுந்த துக்கத்தில், பழுத்து விழுந்துவிடும்போல் இருந்தது.

சாத்தப்பட்ட கதவுக்கு வெளியே இரண்டு மூன்று பேர் கை குவித்து நின்றிருக்க, நான் யாருடைய அனுமதியும் கோராமல் கதவைத் தட்டினேன். திறக்கப்பட்ட அறைக் கதவுக்கு பின் விரிந்த அந்த விசாலமான அறை ஒரு பஜனைக்கூடம் மாதியிருந்தது.

நிறைய பழங்கள், பூக்கள் என்று குவிந்திருந்த அக்குவியல்களின் முன் கழுத்தில் தொங்கின ஒரு தாமரைப்பூ மாலையோடு சுரத்குமார் அமர்ந்திருந்தார். அருகில் அதே போலொரு மாலையணிந்த பாலகுமாரன்.

''பவா Come on '' என்று உற்சாகமாகி எழுந்து வந்து கைபிடித்து அழைத்தார். நான் எதற்காகவும் தாமதிக்காமல்,

''இவர் சேஷையா, ஆந்திரா சொந்த மாநிலம், உங்களை எப்படியும் சந்திக்க வேண்டி வந்திருக்கிறார்'' என்றேன்.

tell me sheshaya. இந்தப் பிச்சைக்காரனிடம் இருந்து உனக்கு என்ன வேண்டும்?''

எனக்குப் பின்னால் நின்றிருந்த அவரைத் திரும்பிப் பார்த்தேன்.

அவர் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. இந்த நிமிடத்திற்காகவே காத்திருந்த பரவசத்தோடு,

''சாமிஜி I have lost my two sons in accidents" என்று நீண்ட அவர் கரங்களை யோகிராம் சுரத்குமார் ஆறுதலோடு பற்றி சேஷையாவைத் தனக்குள் புதைத்துக் கொண்டார்.

நான் எதுவுமற்று நின்று கொண்டிருந்தேன். பாலகுமாரன் உட்பட எல்லாருமே மௌனத்தை அடைகாத்தார்கள். அடுத்த வினாடியிலிருந்த நான் உடனே வெளியேறினேன். என்னை யாரும் தடுக்கவில்லை. என் இருப்பு தேவையற்றது என்று எனக்கு மட்டுமல்ல, சுரத்குமாருக்கும் தெரிந்திருந்து.

அன்று மாலை ஆறு மணிக்கு ஆடையூர் ரவியும், அவரது அண்ணன் பன்னீர்செல்வமும் அதே காரில் என்னைத் தேடி வந்தார்கள். என்னை அவர்களின் அய்யா பார்க்க விரும்புவதாகச் சொன்னார்கள்.

''அவர் எங்கிருக்கிறார்?''

ரமணாஸ்ரமம் கெஸ்ட் ஹவுசில். நான் அவர்களோடு கிளம்பிப் போனேன். என் வருகையை எதிர்பார்த்து சேஷையா அறைக்கு வெளியே வெறும் பனியன் மட்டும் அணிந்து அமர்ந்திருந்தார்.

'வாங்க பவா' என என்னைப் பெயர் சொல்லியழைத்தார், இப்போதுதான் முதன்முறையாகப் பார்ப்பதுபோல.

நான் எதுவும் பேசாமல் நின்றேன். அழுதழுது அவர் கண்கள் வீங்கியிருந்தன. என் கையைப் பிடித்து அழைத்தார். அவர் அறைக்கதவைச் சாத்தினார்.

''இது போதும் எனக்கு. என் வாழ்வின் மையத்தை அடைந்து விட்டேன். எனக்கிருந்த இரு பிள்ளைகளையும் வெவ்வேறு விபத்துகளில் இழந்து எதற்காக வாழ வேண்டும் என இருந்த என் மனக் கொந்தளிப்பு இச்சந்திப்பில் அடங்கியது. இனி என் மரணமும் எனக்குத் துச்சம்.'' என ஆங்கிலத்திலும் இடையிடேயே தமிழிலும் பேசிக் கொண்டே இருந்தார்.

என் மிச்சமிருக்கிற வாழ்நாளில் உன்னை மறக்க மாட்டேன் தம்பி என்றபோது மீண்டும் உடைந்து அழத் தயாரான அவர் மனதறிந்து நான் உடனே அங்கிருந்து வெளியேறினேன்.

அன்றிரவு கோடைமழை பெய்தது. அந்த இரவு முழுக்க சேஷையா என்ற அந்த மனிதனுக்கு, யோகிராம் சுரத்குமாரின் அருகாமை எப்படி ஆறுதல் அளித்து இருக்க முடியும் என்ற கேள்வியின் அலைக்கழிப்பில் வெகுநேரம் தூங்காமல் புரண்டு கொண்டிருந்தேன்.

சென்னை புத்தக கண்காட்சியில் வம்சி அரங்கு எண் 157-158 -ல் (14-01-2011) வெள்ளிக்கிழமை மாலை 5 மணி முதல் 7 மணிவரை திரைப்பட இயக்குநர் பாலுமகேந்திரா அவர்கள் தான் எழுதிய 6 திரைகதைகளின் தொகுப்பான 'கதை நேர கதைகள் + DVD பாகம் -1, பாகம்-2' புத்தகத்தில் வாசகர்களுக்கு கையெழுத்து போட்டு தர வருகைத் தருகிறார்.

வம்சியில் மிஷ்கின்

சென்னை புத்தக கண்காட்சியில் வம்சி அரங்கு எண் 157-158 -ல் சனிக்கிழமை மாலை 6 மணி முதல் 8 மணிவரை மூன்று மழை இரவுகளில் தான் மொழிபெயர்த்த 100 ஹைக்கூக்களின் 'நத்தை போன பாதையில்' புத்தகத்தில் வாசகர்களுக்கு கையெழுத்து போட்டு தர இயக்குநர் மிஷ்கின் வருகைத் தருகிறார்.

2011-ல் வம்சி பதிப்பக வெளியீடாக வரும் புத்தகங்களின் அட்டைப் படங்கள் சிலவற்றை காட்சிப்படுத்த விரும்புகிறேன்.

எப்போதுமே எதுவுமே என் நண்பர்களின் உழைப்பின்றி சாத்தியப் பட்டதில்லை. இப்போதும் என் நண்பர்கள் அபுல் கலாம் ஆசாத், பினு பாஸ்கர், ஆர்.ஆர். சீனுவாசன் போன்ற ஆளுமைகளினால் இந்தப் பணி முழுமையடைந்திருப்பது மன நிறைவைத் தருகிறது.